Het gebeurde me op een ochtend, alweer jaren geleden. Ik doe een klein ochtendritueel, een eenvoudige meditatie, zelf bedacht. Ik kom terecht in een hele grote, lichte ruimte. En hoor een zacht suizen, en tinkelende geluiden – als van glazen belletjes. Ik zie kleuren, teer en doorzichtig – een soort parelmoer. Vormen die lijken als van kristal. Ik kan door die ruimte zweven, kan overal naartoe vliegen. Ik heb vleugels. 

Gewichtloos vlieg ik rond. Dan zweef ik naar de plek waar ik zit, op m’n bed. Van bovenaf zie ik mezelf daar zitten. En daar beneden op m’n bed voel ik mijzelf, van boven, naar me toe komen. Ik sla mijn vleugels om mij heen, daar beneden. Ik omhul mezelf. En ik krijg die vleugels, ze zitten op m’n rug. Maar ze hebben geen gewicht. Ik voel me licht en opgewekt.  

Ineens weet ik wie we in wezen zijn: mensen vol liefde, wezens van licht. 

Ik stap van bed, en ga boodschappen doen. Buiten is het druilerig. En mensen kijken zoals ze kijken zo’n ochtend, ook druilerig. Maar het lijkt of ze allemaal vleugels hebben. Op weg naar de Albert Heijn zie ik overal…  engelen.

Een zinsbegoocheling? Wie weet. Maar zou het kunnen dat er, af en toe, een sluier wordt weggetrokken? Dat je in een andere werkelijkheid belandt? Dat je anders kijkt, en dan ook wat anders ziet? Een glimp opvangt van iets groters, mooiers, rijkers? Dat je belandt in een ruimte vol licht en liefde? Waar je voor even een andere werkelijkheid kunt ervaren? En ineens weet wie we in wezen zijn: mensen vol liefde, wezens van licht. 

Nou zeg je misschien: “Leuk hoor, zo’n spirituele ervaring. Fijn voor jou! Maar ik geloof niet in sprookjes” Maar ik vermoed: vroeg of laat krijgen we er allemaal, op onze eigen manier, mee te maken.

Het hoeft niet allemaal zo groots en meeslepend te zijn. Een diep inzicht ontvangen, een wonderlijke verbondenheid ervaren, een ingevingen krijgen of kunnen vertrouwen op je intuïtie, ineens iets heel zeker weten, een duidelijk voorgevoel hebben: allemaal voorbeelden van spirituele ervaringen. 

Misschien dat we die niet zo noemen (daar zijn we veel te nuchter voor!), maar we maken ze wel degelijk mee. Vaak dringt het pas achteraf tot je door, en denk je: "Hmm … dat was best wonderlijk."

(Dit artikel verscheen eerder als blog op antroposofiemagazine.nl)