We leven midden in de schoonheid van het leven. ‘Het is vol wonderen om u heen,’ zoals Willem Barnard dichtte. De vraag is, kun je het ook zien? 

In een kerstvakantie had ik een stevige griep. Stukje bij beetje las ik in het laatste boek van Joost Zwagerman, De stilte van het licht. Over kunstwerken die hem troost brachten. (Helaas niet genoeg voor hem, de dag voor het boek verscheen pleegde hij zelfmoord.) 

Maar ik ben hem dankbaar. Want met mijn grieperige lijf las ik zijn bespiegelingen. Mijn hoofd ergerde zich aan allerlei feitelijke onjuistheden – hij kon werkelijk fabuleren. Maar mijn hart liet zich meevoeren door zijn observaties en associaties. 

En het wonder geschiedde: ik begon weer te zien. Ineens zag een oranje vaas op een houten krukje staan. Een turquoise kussen op een grijsbruine bank liggen. Ik kon de schoonheid van alledag weer zien. 

Zoals William Carlos Williams dichtte:

DE RODE KRUIWAGEN

er hangt zoveel af 

van 

een rode krui-

wagen 

glanzend van regen-

water 

naast de witte 

kippen

Het is maar een zin: ‘Er hangt zoveel af van / een rode kruiwagen / glanzend van regenwater / naast de witte kippen.’ Uit die ene zin spreekt zo’n aanwezigheid. Nabijheid van iets onnoembaars. Heel dichtbij, en toch niet helemaal te vatten.

We leven midden in een wonder. Het wonder van ons bestaan. En het is zo lastig om ons daarvan bewust te zijn. Laat staan dat het makkelijk is om er dagelijks dankbaar voor te zijn. Heb je het in de gaten? Maak je er tijd voor? 

Soms is het nodig dat je tot stilstand komt. Even niets meer kunnen – teruggeworpen op jezelf. En als je dan niets meer wilt en ook niets meer te willen hebt, en je noodgedwongen overgeeft… dan kan het wonder gebeuren.  

Ontdaan van alle weerstand kun je weer open gaan. Open gaan voor de schoonheid die overal is – om ons en in ons. Weer zien.