‘Wie zit er nou op mij te wachten?!’ Ken je dat? Dat je je niet kunt voorstellen dat je iets voorstelt? Dat er ook maar iemand is die jou nodig heeft? Naar jou verlangt? Blij opkijkt, als jij iets te berde brengt? De telefoon opneemt, als jij opbelt? Of open doet, als jij langs komt? We kennen het allemaal. Van vroeger, of van nu. Uit periodes van onzekerheid. Je niet kunt voorstellen dat ook maar iemand blij van jou wordt. Want wanneer je niet blij bent met jezelf, waarom zou een ander dan blij met jou zijn?

Een jaar of tien geleden liep ik vast bij het schrijven van een boek. Ik wist het echt niet meer. Wat een gewauwel, dacht ik. En wanhopig riep ik uit: ‘Wie zit er in godsnaam op mij te wachten?!’ En in de stilte die volgde hoorde ik zo’n donderende Hypotheker-stem, die zei: ‘IK zit op jou te wachten!’ Daar was ik even stil van. Het klonk als God zelf, heel oudtestamentisch. Maar het maakte me wakker voor de gedachte, beter het inzicht: iedereen telt mee, iedereen levert een bijdrage, iedereen is nodig. Anders gezegd, laat het beste in je boven komen en durf dat ook uit te delen. Want er is altijd Iemand die op je wacht. 

Mooi gezegd, maar: Hoe Dan?! Want… ik voel me verloren, voel me niet geliefd, nutteloos. Ik ben alleen, ik voel me eenzaam. Nee, erger nog, verlaten. Dat gevoel van volkomen verlatenheid. Je weet niet meer waar je het moet zoeken. Ik had ooit zo’n nare dag, nee nacht. Het enige wat mij nog restte was bidden. Dat had ik al jaren niet meer gedaan. Ik moest zoeken naar de woorden. En ze kwamen op uit het niets – beter, van diep van binnen. Elk uur kwam er een zin boven. Tegen de ochtend kende ik het Onzevader weer. Met als sleutelzin Uw wil geschiede.

(Deze blog verscheen eerder op antroposofiemagazine.nl)