Ach, de mens. Een kwetsbaar wezen dat houvast zoekt. Vragen heeft als: Hoe red ik me? Hoe kan ik verder? Hoe maak ik er wat van? Hoe kan ik genieten? Kortom, leven – hoe doe ik dat?

De mens die in staat is om te aanvaarden dat het leven nu eenmaal onbegrijpelijk is en kan leven met die onwetendheid, die mens kan vrede hebben met het levenslot. Met leven-zoals-het-is: een permanente staat van niet-weten. En daar hartelijk om kunnen lachen, omdat het nu eenmaal niet anders is. Kunnen lachen om de eigen verwachtingen en neuroses. In het voortdurende besef werkelijk geen idee te hebben, behalve het vage vermoeden een onbegrijpelijke rol te spelen in een verhaal dat ergens wel bekend voorkomt, maar waar toch geen chocola van te maken valt.

De mens die glimlacht om zijn eigen en andermans gedoe heeft misschien een minder tragisch leven.

De mens, die kan genieten van wat het leven zomaar geeft, zonder daar welbeschouwd al te veel voor te hoeven doen, de mens die kan lachen om zijn eigen onrust en het ongemak wat dat geeft, de mens die glimlacht om zijn eigen en andermans gedoe, die mens heeft misschien een minder tragisch leven. In ieder geval minder tragisch dan mensen die zich druk maken, streven naar alsmaar groter en meer – mensen waarvoor het nooit genoeg is, maar die ondertussen vergeten te genieten.

Kun je je beperken tot doen wat je kunt en verder genieten van wat er is?

Kun je leven met niets weten en nergens op uit zijn? Je overgeven aan het leven zelf? Het leven je laten overkomen? In de wetenschap dat het leven zich niet laat sturen? Erkennen dat je niet over het leven gaat? Onder ogen zien dat je uiteindelijk niets te vertellen hebt? Je beperken tot doen wat je kunt en verder genieten van wat er is? Ervaren dat je leeft en je erover te verwonderen dat je hier toevallig even bent? Daar stil van worden? Daar blij mee zijn? Dankbaar dat elke dag de zon opgaat? Voor alles waar je niets voor hoeft te doen? En dan, wat je te doen hebt, gewoon doen?