In Dresden heeft iedereen zijn eigen waarheid. Je kunt er kiezen tussen angst en hoop, donker en licht. De Lijdensweek 2017 is net begonnen. Het is maandagavond en we belanden in de wekelijkse demonstratie van Pegida, toevallig de honderdste op rij. 

Tijdens deze jubileumbijeenkomst van de anti-immigratiebeweging vertelt een evangelische Pfarrer over Jezus. Die sprak de waarheid en daarom werd hij gekruisigd. En net als Jezus toen mag je volgens hem nu ook niet de waarheid spreken. Je mag niet zeggen dat immigranten en de islam een bedreiging vormen voor de uitoefening van het christelijk geloof. De dominee vertelt hoe christenen in het Midden Oosten hun leven niet zeker zijn. Dat staat ook in Europa te gebeuren, want de moslims dringen hier binnen en nemen het over. Dat moet een halt worden toegeroepen, voor het te laat is. En ja, kijk naar het nieuws, ze hebben volop redenen om bang te zijn. Maar geen woord over de liefde die Jezus bracht, of de hoop die Jezus door zijn dood en opstanding aan mensen gaf. 

Bij Dumas is alles anders dan je gewend bent. Het is een diepmenselijke boodschap – vol geloof, hoop en liefde

De volgende ochtend vroeg. Een andere dominee, Christfried Weihrauch (echt waar!), Pfarrer van de Evangelisch-Lutherse Annenkirche maakt voor ons zijn kerk open. Hij is blij met het nieuwe altaarstuk van zijn kerk en wil het graag laten zien. Na de oorlog lag deze kerk in puin en was het boven het altaar leeg. Na de restauratie durfde het kerkbestuur het aan om een moderne, buitenlandse kunstenaar opdracht te geven voor een nieuw altaarstuk, de Nederlandse Marlene Dumas, een immigrant uit Zuid Afrika. Ze wilde geen gage, ze maakte het voor kostprijs.

Bij Dumas is alles anders dan je gewend bent. Jezus is bij haar een zwarte man, zwevend boven zijn kruis – niet blank, niet vastgenageld, maar vrij. Haar Piëta is niet een bedroefde moeder met een overleden kind, maar een man die een vrouw draagt. Het kruis blijkt een venster op een blauwe lucht. En terwijl de boot met vluchtelingen dreigt te zinken, wijst de steven omhoog – naar de eeuwige kosmos en een hoopvolle regenboog. Het is een diepmenselijke boodschap – vol geloof, hoop en liefde.

Uiteindelijk komt het goed, als we maar durven vertrouwen, onszelf en de ander. En de moed hebben om te doen wat we kunnen.

In Dresden mag je kiezen. Zeg het maar, wat is waar? Misschien beter, in wat voor een wereld wil je leven? En waar laat je je door leiden? Door angst en boosheid, of hoop en vertrouwen? De dominee van de Annenkirche geeft ons de uitnodigingskaart voor de inwijdingsdienst, een week eerder. Die opent met de laatste woorden uit het evangelie van Mattheus, waarin Jezus ten afscheid tot zijn leerlingen zegt: ‘En houd dit voor ogen: ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld.’

Misschien wel de meest geruststellende, meest hoopvolle woorden in de Bijbel. Uiteindelijk komt het goed, als we maar durven vertrouwen, onszelf en de ander. En de moed hebben om te doen wat we kunnen. Toch blijf ik achter met de vraag: Hoe zou je een Pegida-aanhanger in hemelsnaam kunnen geruststellen?