Het is al weer jaren geleden. Een wandelweek, eind maart. Ik loop van Sittard naar Mesch, een dorpje onder Maastricht. Het Pelgrimspad - onderdeel van de Jacobsroute, die uitkomt in Santiago de Compostela. Dwars door het Zuid-Limburgse heuvelland, het is er al net buitenland. 

Ik leer daar iets – wat ik allang wist, maar blijkbaar ook weer vergeten was: Ik hoef me geen zorgen te maken. Ik kan het leven vertrouwen. Ik hoef echt niet alles te weten en er is altijd wel ergens hulp in de buurt. Er zijn zoveel mensen van goede wil. Slapen bij mensen thuis, vaak zelf wandelaars. Overal hartelijk ontvangen. Soms: ’Wil je mee-eten?’ Boterhammen en drinken meekrijgen voor overdag. Op een kletsnatte dag de lekkerste-aspergesoep-ooit gegeten – in een gesloten hotel.

Je hoeft je geen zorgen te maken. Je hoef echt niet alles te weten en er is altijd wel ergens hulp in de buurt.

Dan de laatste dag. Ik bel Roland, een vriend die ik al jaren niet gezien heb. Hij woont in Maastricht. Misschien even bij hem langs te gaan? ‘Vriend..! schalt hij door de telefoon. ‘Waar ben je?!' 'Bij Mesch...' zeg ik een beetje beduusd. ‘Ik begin zo een conferentie hier, maar ik kom er nú aan!’.

Je moet weten, hij was een grote man met een enorme haardos. En hij droeg steevast een driedelig kostuum met een grote das. Niet veel later loopt ie me met uitgespreide armen tegemoet, alsof de burgemeester van het dorp je persoonlijk welkom komt heten.

Hij luistert intens naar me en hoort wat deze dagen me gebracht hebben. Wat voel ik me door hem ontvangen, gezien en gekend. Dat kan een mens doen. Er zijn. Aandacht hebben. Aandacht geven, die voor jou beschikbaar is. Als je het kunt aanvaarden. Als je die aandacht die er voor jou op dat moment is ook kunt ontvangen. Open kunt staan voor de liefde die iemand je geeft. 

Ik heb vertrouwen gekregen van het Pelgrimspad. Vertrouwen in het leven – in mezelf en in anderen. In God, het lot, de voorzienigheid – hoe je het wilt noemen. Ich wis datste koams stond bij een van  vele kruisbeelden op de route: Ik wist dat je zou komen. Alsof Jezus aan dat ijzeren kruis persoonlijk op je wachtte. Als je nog niet gelovig bent, dan word je het wel, in je eentje met je rugzak in Zuid-Limburg.

Je hoeft niet te pelgrimeren in Spanje. Dichterbij kan ook.

Dit was zo’n life changing experience. Daarvoor hoef je niet te pelgrimeren in Spanje, het kan ook dichterbij. Hier kwam ik achter: je bent niet alleen. Nooit… En ik kreeg de volgende gedachte: ‘Als ik God was, en ik zou merken dat die vent zich nog steeds zorgen maakt, of hem nog horen tobben of klagen, dan zou ik ‘em mooi een tijdje laten bungelen.’